Historia indyjskich mebli kolonialnych
Potrzeba adaptacji
Zrazu jednak nie wzięli pod uwagę istotnych różnic klimatycznych występujących pomiędzy Indiami i krajem własnego pochodzenia. Wytworzone w Europie meble okazały się nie sprawdzać w tropikalnych warunkach, ulegając rychłemu zniszczeniu pod wpływem wyższych temperatur i wilgotności powietrza. Nie musiało jednak minąć zbyt wiele czasu, by znaleziono rozwiązanie tego problemu. Brytyjczycy zlecili po prostu lokalnym rzemieślnikom wykonanie nowych mebli na wzór tych przywiezionych, z wykorzystaniem materiałów, które dostępne były na miejscu. Stąd właśnie zaszczepienie użycia drewna tekowego, mango, palisandru czy akacji indyjskiej w realizacji zachodnich projektów.Materiały i techniki
Zmiana budulca to jednak tylko jeden z kilku czynników decydujących o wyjątkowym charakterze indyjskich mebli kolonialnych. Wspomniani rzemieślnicy nauczeni byli wszak technik obróbki niekoniecznie znanych w produkcji sprzętów w Europie. Stosowali oni te techniki do wyrobu mebli „na modłę zachodnią”, coraz częściej nie tylko na zlecenie kolonistów, ale też w próbach twórczego naśladowania stylu tych ostatnich na własną rękę. Wkrótce do podstawowych metod wytwórczych dołączyły techniki zdobnicze, obficie czerpiące z hinduskiej tradycji i wykorzystujące tradycyjne motywy regionalne.Styl nie do podrobienia
To właśnie te trzy elementy – użycie drewna egzotycznego, specyficznych technik jego obróbki i dekoracji – zdają się wyróżniać indyjski styl kolonialny w meblarstwie. Zwłaszcza że przez dekady nastąpiło tutaj niewiele zmian. Do dziś stosuje się drewno lite (nie ma mowy o wykorzystaniu płyty lub sklejki), w większości obrabiane i wykańczane ręcznie. Piękno i trwałość materiału, zachodnia funkcjonalność oraz orientalne wzornictwo łączą się w indyjskich meblach kolonialnych, tworząc niepodrabialną mieszankę decydującą o klasie i wyjątkowości wzbogaconego nimi wnętrza.Dziękujemy za ocenę artykułu
Błąd - akcja została wstrzymana