Systemowa zabudowa pomieszczeń sanitarnych

Nowoczesne zabudowy systemowe w pomieszczeniach sanitarnych pozwalają na funkcjonalne urządzenie wnętrz toalet, umywalni i pomieszczeń natryskowych w budynkach publicznych. Ustawione w szereg kabiny umożliwiają najlepsze zagospodarowanie przestrzeni oraz dobrą komunikację z częściami przeznaczonymi na strefy umywalek czy pisuarów. Choć kabiny wyglądają podobnie, to inwestorzy mogą wybierać spośród kilku systemów zabudowy.

Nowoczesne pomieszczenia sanitarne w centrach handlowych, urzędach czy placówkach edukacyjnych i medycznych muszą być urządzone w sposób przemyślany, aby zapewnić użytkownikom jak najlepsze warunki korzystania z tych miejsc. Jednocześnie zabudowa powinna być łatwa w utrzymaniu, umożliwiająca szybkie i dokładne sprzątanie oraz wyglądać efektownie. Stosując się do tych wymagań projektanci proponują wnętrza urządzone według prostych schematów, które pozwalają na wysoką funkcjonalność.

– Jednym z najważniejszych elementów wyposażenia pomieszczeń sanitarnych są kabiny – mówi specjalista z firmy Sanipol, która zajmuje się projektowaniem i wykonywaniem zabudowy w budynkach publicznych. – To bardzo proste konstrukcje, ale nawet taki element wymaga przemyślenia, wybrania odpowiedniego materiału i niezawodnego urządzenia. Obecnie dominują systemy wykonane z lekkich, ale bardzo wytrzymałych materiałów, które najlepiej spełniają stawiane im przez inwestorów wymagania.

Typy zabudowy kabin sanitarnych

Wymiary i sposoby urządzenia kabin toaletowych są ramowo określone przepisami prawa budowlanego i sanitarnego. Przestrzeń wewnątrz nich musi mieć minimum 1,5 m długości i 1 m szerokości. Wysokość od podłoża powinna osiągać minimum 2 m, ale nie ma obowiązku zabudowywania ich od góry (pomieszczenia sanitarne są wyższe, ponieważ muszą mieć minimum 2,5 m wysokości). Określona jest także szerokość drzwi – minimum 0,8 m. Zaznaczyć trzeba, że kabiny przeznaczone dla osób niepełnosprawnych są nieco obszerniejsze. Nawet przestrzenie bez zabudowanej góry muszą mieć otwory przy podłodze umożliwiające swobodną cyrkulację powietrza.

Stosując się do tych nakazów projektanci i wykonawcy systemów zabudowy proponują kilka ich podstawowych typów. Wybór wersji należy do inwestorów i jest podyktowany indywidualnymi wymaganiami.

• Wariant standardowy – najczęściej stosowane obecnie rozwiązanie. Kabina nie jest zabudowana od góry i ma pozostawioną wolną przestrzeń ok. 20 cm przy podłodze. Cała konstrukcja płyt i stelaża opiera się na cienkich, ale wytrzymałych nóżkach.
• Wariant z zabudowaną przestrzenią na dole – to konstrukcja opierająca się na podłodze całą swą długością, a stelaż mocujący jest do niej przytwierdzony. W tej wersji w dolnej części drzwi muszą być nawiercone otwory albo zamocowana kratka wentylacyjna.
• Wariant z nadbudową – ścianki kabin są dociągnięte do sufitu i mocowane do niego na całej długości, muszą więc być nieco wyższe niż w dwóch poprzednich wersjach (minimum 2,5 m).
• Wariant z pełną zabudową – to wersja łącząca w jedno rozwiązania z dwóch poprzednich propozycji. Ma ścianki dociągnięte do sufitu oraz oparte na podłodze. W dolnej części musi mieć otwory wentylacyjne.
• Wariant podwieszony do sufitu – bardzo efektownie wyglądająca zabudowa z otwartą przestrzenią przy podłodze, ale jej konstrukcja nie jest oparta na nóżkach. Stelaż kabin przymocowany jest do sufitu, choć nie musi to oznaczać podciągnięcia ścianek na całą wysokość (góra może pozostać niezabudowana).

Ścianki z płyt HPL lub płyt wiórowych

Część z przedstawionych wyżej propozycji wymaga ścianek wykonanych z lekkich i wytrzymałych materiałów. Obecnie najczęściej konstrukcję kabin WC wykonuje się z płyt wiórowych z okleinami ochronnymi lub płyt HPL. Zdecydowana większość inwestorów decyduje się na to drugie rozwiązanie.

Płyty HPL są całkowicie odporne na wodę, nadają się więc idealnie do pomieszczeń z podwyższoną wilgotnością – nie tylko toalet, ale przede wszystkim umywalni. Można z nich stawiać nawet kabiny prysznicowe, a i tak doskonale zniosą te warunki. Dzięki tym właściwościom łatwo się je myje – wystarcza gąbka, woda i zwykłe detergenty. Mają idealnie równą powierzchnię, więc brud nie trzyma się ich zbyt mocno. Inną ich fantastyczną cechą jest wytrzymałość na niszczenie i bardzo długa trwałość. Są na tyle mocne, że potrafią oprzeć się nawet aktom wandalizmu. A osiągają to pomimo tego, że są bardzo cienkie – do budowy ścianek wykorzystuje się materiał, który ma zaledwie kilkanaście milimetrów grubości.

Zalety te płyty HPL osiągają dzięki niezwykłym właściwościom materiału, z którego są zbudowane. Ich głównym składnikiem są termoutwardzalne żywice syntetyczne. W formie płynnej zalewa się nimi arkusze papieru i pod wpływem wysokiej temperatury oraz pod dużym ciśnieniem formuje się z nich płyty. W trakcie wytwarzania tworzą one spójną, jednorodną masę, o wymienionych wyżej zaletach.

Ścianki w pomieszczeniach sanitarnych można wykonać także z płyt wiórowych. Są one grubsze, mniej wytrzymałe i cięższe od HPL, ale są za to tańsze. Dla zabezpieczenia przed wilgocią chroni się je cienkimi okleinami wodoodpornymi, najczęściej wykonanymi także z HPL. Nie są jednak aż tak wytrzymałe na działanie wody, jak płyty z żywic syntetycznych, więc raczej powinno się je stosować w pomieszczeniach suchych.